Για να γίνει το blog αυτό όπως το φαντάζομαι, "θέλει δουλειά πολύ..." Υπομονή, αγαπημένοι μου ποιητές! Ως τότε, τα ποιήματα μπορούν να αναπνέουν, ελεύθερα στον αέρα! (Οι ετικέτες θα διορθωθούν, προσεχώς!)
Αρκεί που έσμιξαν τα χνάρια μας...
-
Αγαπημένε μου, Ρίτσο,
δε σε ξέχασα.
Εσύ που πλανάσαι στη γύρα... ξέρεις περισσότερα....
Αυτές οι πέτρες δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό και μια άλλη γυναίκ...
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη, κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα. Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι, το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν. Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη τα ηδονικά και ρό...δινα της μέθης - τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα που γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!, μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου