Από φεις μπουκ

Gianna Tsantila 14 Ιανουαρίου στις 12:56 μ.μ. Απάντηση

Πως να σ'αγγιξω ομορφα
οταν αμφισβητω την ομορφια..
Δεν εχω βιωσει πολλα ομορφα χαδια..
Περασαν αρκετα τρομαγμενα βραδια
κλεισμενα με ασφαλεια
σ'ενα σκοτεινο δωματιο,
οχι δικο μου,
με πρωταγωνιστρια,
εμενα
και με αιτια,
ενα η' περισσοτερα αγγιγματα
αγνωστης φυσης..
(Ενα αγγιγμα μπορει να σ'αναστησει..
Αλλα ενα και μονο αγγιγμα μπορει και να σε σκοτωσει..)

*Προτιμω να μ'ακουμπατε
με τα ματια σας,
παρακαλω..
Φοβαμαι τ'αγγιγμα σας
και μπορει να μ'αγριεψει
ακομα περισσοτερο..

Μα αν επιμενετε να νιωσετε
το δερμα μου,
το σωμα μου,
νιωστε πρωτα το αιμα μου....


"Aγγιγμα αγνωστης φυσης" - Της Αναστασίας "Ησυχίας"

Από φεις μπουκ

Takis Tsantilas 16 Ιανουαρίου στις 8:42 π.μ. Απάντηση

Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'άνοιξη πίσω τους

Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε

Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ – «ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ»
_______________________________________

Από φεις μπουκ

Gianna Tsantila 17 Ιανουαρίου στις 12:09 μ.μ. Απάντηση

Να 'χα δυο χέρια, δυο σπαθιά
να σε σκεπάσω αγάπη μου
να μη σ' αγγίζει ο πόνος.
Να 'μουν αητός, να 'χα φτερά
για να σε πάρω μακριά
να μη σε βρίσκει ο χρόνος.

Έφυγ' η μέρα μας πικρή
κι άρχισε να βραδιάζει,
μες στο τραγούδι το αίμα μου
κόμπο τον κό-, κόμπο τον κόμπο στάζει.

Πήρα τους δρόμους τ' ουρανού
τα σύννεφα κυνήγησα
μίλησα με τ' αστέρια.
Έψαξα νότο και βοριά
για να σου φέρω τη χαρά
μα έμεινα μ' άδεια χέρια.

Έφυγ' η μέρα μας πικρή
κι άρχισε να βραδιάζει,
μες στο τραγούδι το αίμα μου
κόμπο τον κό-, κόμπο τον κόμπο στάζει.


Μελοποιημένη Ποίηση
«Πήρα τους δρόμους τ' ουρανού» - Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Καρέζη
Άλλες ερμηνείες: Μαρία Φαραντούρη

Από φεις μπουκ

Takis Tsantilas 18 Ιανουαρίου στις 9:06 π.μ. Απάντηση

Είναι κάτι στιγμές που σε βρίσκουν τις νύχτες
όλα στέκουν και λες πως σταθήκαν κι οι δείχτες
κι αν οι ώρες χτυπούν σαν σφυριά σε αμόνια
οι στιγμές δεν περνούν μα κρατάνε αιώνια.

Αναμνήσεις παλιές σαν τις φλόγες σε καίνε
σε κυκλώνουν σκιές κι όλα γύρω σου φταίνε
σου μιλάνε φωνές με παράξενες λέξεις
είναι κάτι στιγμές που ρωτάς αν θ' αντέξεις.

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια
θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια
σ' ένα κλάμα σκληρό να ξεσπάσεις να βρίσεις
ή να πεις σ' αγαπώ μα σε ποιόν να μιλήσεις.

Είναι κάτι στιγμές που δεν έχεις κουράγιο
σε τσακίζει το χτες σε φοβίζει το αύριο
τώρα λες θα χαθώ κι ανάσα σου παύει
κι είσαι σ' ένα βυθό βουλιαγμένο καράβι.

Στο κενό περπατάς τρέχει γύρω σου κόσμος
σε κοιτούν τους κοιτάς δεν σε βλέπουνε όμως
δεν υπάρχουν χαρές οι ελπίδες τελειώνουν
είναι κάτι στιγμές που χτυπούν και σε λιώνουν

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια
θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια
σ' ένα κλάμα σκληρό να ξεσπάσεις να βρίσεις
ή να πεις σ' αγαπώ μα σε ποιόν να μιλήσεις.


«Είναι κάτι στιγμές» - Του Γιάννη Καλαμίτση
Μελοποιημένο από τον Τάκη Μπουγά
Ερμηνεύει ο Κώστας Καράλης
______________________________________

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε Όλες και Όλους σας (μας)..

Από φεις μπουκ

Eleni Gounari 19 Ιανουαρίου στις 12:30 μ.μ. Απάντηση

Κανένα σημάδι απ' την πάλη του έρωτα
Όλα στη θέση τους
κι' εσύ στη δική σου
Είχες πει φεύγοντας, πως αν μείνεις ένα λεπτό ακόμα,
θα χαλάσει η ισορροπία
Η ισορροπία που πρέπει νάχει ένας κόσμος βολεμένος
για μα μην ξεβολευτεί
Ένας κόσμος που ζει για να διαφεντεύει τα πάθη,
να τα διατάζει και να τα εξορίζει
Κανένα σημάδι κι' εσύ στο πόστο σου
Είπες για μιά ώρα κι' ήρθες για μιά ώρα
Ούτε πιο πολύ, ούτε πιο λίγο
Σταγόνα στην αιωνιότητα, κραυγή στη σιωπή
Κι' εγώ, που πληγώνομαι χρόνια απ' τη σιωπή,
κλείνω την κραυγή στο σώμα μου
και κλειδώνω τη σταγόνα στα βλέφαρά μου
Κρατώ το δάκρυ να μην τρέξει και με προδώσει
Κανένα σημάδι απ' την πάλη του έρωτα
Για να φανούμε καθαροί στα μάτια του κόσμου
του βρώμικου.

"Κανένα σημάδι" - Της Μαρίας Παπαδάκη

της Μαργαρίτας Βατίστα

Gianna Tsantila 30 Δεκεμβρίου 2009 στις 6:45 π.μ. Απάντηση

Μες των ματιών σου
του θεάτρου την σκηνή
οι ανάσες μου δακρύζουν
γιατί τα λόγια στο έργο σου
εμένα αφορίζουν.

Θα ξημερώσει μια νυχτιά
στο έργο όταν θα παίζω
τ΄ άγγιγμα να χειροκροτάς
όταν το ερμηνεύω.

Μες της ψυχής μου
του θεάτρου την σκηνή
τα δάκρυα σου κλαίνε
στο έργο που έγραψα εγώ
όταν σε ερμηνεύω.

Θα ξημερώσει μάτια μου
μα θα ΄ναι αργά για σένα
γιατί πρωταγωνίστρια
θα ‘μαι μόνο για μένα.


Χειροκρότημα - της Μαργαρίτας Βατίστα

Του Άγγελου Παπαγεωργίου

Takis Tsantilas 31 Δεκεμβρίου 2009 στις 2:30 π.μ. Απάντηση

Όταν γεννιέται ο Ποιητής, απόξω από το σπίτι,
ζυγώνουν τέσσερα στοιχειά, σταλμένα απ' το Θεό !
Από του Βέγα τα βουνά κι απ' τον Αποσπερίτη,
ταξιδεμένα στη νυχτιά, μες σ' άγριο καιρό...

Το σπίτι χερακώνουνε - σκεπή, θεμέλια, τοίχο -
και πέρα - δώθε το κουνάν', σαν βάρκα στα νερά
κι άμα αποστάσουν κάθονται παράμερα στον κήπο
κι ουρλιάζουνε παράξενα, στην κρύα σκοτεινιά !!!

Τ' ακούει ο μαύρος ποταμός, μέσ' απ' της γης το βάθος
και μπαίνει απ' τα παράθυρα, στην κούνια του παιδιού
και στάζει Θάνατο, Έρωτα, Τρέλα και Φως και Πάθος,
στα μωρουδίσια βλέφαρα, στην άκρη του ματιού!

Κι είναι απ' την πρώτη ώρα του, παιδί θανατωμένο,
τρελό και με τον Έρωτα, θεό και βασιλιά
και με το φως τ' Απόλλωνα, στο βλέμμα το θλιμένο,
να χαίρεται τα χάσματα και να τα τραγουδά!
...................................
Βυζαίνει θανατόγαλο, απ' του καημού το στήθος!
Ο δάσκαλος το χαίρεται, δικό του το νογά!
Κι αυτό τρανεύει και τραβά αγέρωχο στο πλήθος,
με τα στοιχειά τα τέσσερα, στην άκρη στην καρδιά!
....................................

Λάμπει, τρελαίνεται, αγαπά, πεθαίνει απ' τ' Άγιο Πάθος,
αρχάγγελος και δαίμονας, ποτάμι και φωτιά
και τις καμπάνες του χτυπά, χαρούμενος ο Άθως,
κάθε φορά που η πένα του, μαλάματα γεννά!!!
...................................
Όταν γεννιέται ο Ποιητής, η μάνα του πονάει,
δεν χαίρεται, όπως χαίρονται οι μάνες οι πολλές,
γιατί τη σφάζει το πικρό ψωμάκι που θα φάει
και τ' άδικο το αίμα του, στις ανοιχτές πληγές!!!



"Όταν γεννιέται ο ποιητής" - Του Άγγελου Παπαγεωργίου

ΚΑΤΙΑΣ ΡΙΣΚΑ

Eleni Gounari 02 Ιανουαρίου στις 11:04 π.μ. Απάντηση

Τρομαγμένα πουλιά
με φτερά ανοικτά
πανικό να σκορπούν
να τσιρίζουν
Ξεχασμένα παιδιά
στα καμένα χωριά
πώς μπορούν να σωθούν
δε γνωρίζουν.

Σωπάστε...
Κοιτάτε...
Σας ζητώ μοναχά μη μιλάτε
κάπου εκεί μακριά να κοιτάτε
Χώμα, γη κι ουρανός γίναν’ ένα
μοιάζει ο τόπος αυτός να 'ναι ψέμα.
Σωπάστε...
Κοιτάτε...
Σπίτια, σάρκες, νερό μια εικόνα
στοιχειωμένα λεπτά στον αιώνα.

Δακρυσμένες ματιές
στο θεό τους γιατί
με τα χείλη βουβά
να υψώνουν.
Λασπωμένες ψυχές
κουβαλούν τα κορμιά,
χρόνια ξέρουν πολλά
θα πληρώνουν.

Σωπάστε...
Κοιτάτε...
Σας ζητώ μοναχά μη μιλάτε
κάπου εκεί μακριά να κοιτάτε
Αίμα, δάκρυ, φωτιά ένα σώμα
να 'χει ο θάνατος κόκκινο στρώμα
Σωπάστε...
Κοιτάτε...
Την μάτια μας δεν είναι η μόνη
στον αιώνα πληγή που ματώνει....


"ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΛΕΠΤΑ" - ΤΗΣ ΚΑΤΙΑΣ ΡΙΣΚΑ

Τάκης Τσαντήλας

Takis Tsantilas 01 Ιανουαρίου στις 7:58 μ.μ. Απάντηση

"Η διέλευση στις συμπληγάδες της ζωής
απαιτεί δεξιότητα στις κινήσεις
με αργά και ανάλαφρα βήματα
Σαν σε χορό ερωτικό
με φόντο τη φωτιά και τη μνήμη"

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Gianna Tsantila 03 Ιανουαρίου στις 11:51 π.μ. Απάντηση

Δεν ήρθες
Ο μαύρος αέρας σύριξε
νυχτέρι άναστρο
και πεθαμένοι κήποι
Δεν ήρθες
Τα χείλη στέναξαν
φεγγάρι άχρωμο
και μασημένη λύπη

Ένα τραγούδι ξεψυχάει
στις όχθες
του ετοιμοθάνατου έρωτα
ανάμεσα στα σχίνα
και στα στίγματα της νύχτας

Δεν ήρθες
Ο κόσμος έσβησε
τραυλό το σούρουπο
και νυσταγμένοι ίσκιοι
Δεν ήρθες
Τα πάντα σίγησαν
θάλασσα ακίνητη
και νεκρωμένοι μίσχοι


Ένα τραγούδι ξεψυχάει
στις όχθες
του ετοιμοθάνατου έρωτα
ανάμεσα στα σχίνα
και στα στίγματα της νύχτας

το τραγούδι ενός κόσμου της απώλειας


ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ - Ένα τραγούδι ξεψυχάει

Έλενας Πολυγένη

Takis Tsantilas 05 Ιανουαρίου στις 9:20 π.μ. Απάντηση

Δεν φωνάζει πια η λύπη μου
Στέκεται παράμερα και κοιτάζει με απορία
Δεν απομένει σχεδόν τίποτα για ν’ αναλύσουμε
Εξαντλήθηκε η έμπνευση
Μέσα σε στενά ρηχά δοχεία

Κάνω να σηκωθώ μα ξανακάθομαι
Κοιτάζω δήθεν το ρολόι μου
Ψάχνω να βρω μάταια μια λέξη
Μια νεκρή λέξη
Που να ηχήσει αδιάφορα και να χαθεί
Χωρίς ν’ αφήσει ίχνη

Δεν πονάω πια. Μόνο κοιτάζω με μεγάλα
Άδεια μάτια


"σιωπή" - της Έλενας Πολυγένη ("γράμματα σε μαυροπίνακα")

Ανέστης Μελιδώνης

Eleni Gounari 06 Ιανουαρίου στις 4:00 μ.μ. Απάντηση

Έτσι που σε φαντάστηκα
και διαπέρασες τον κόσμο μου
κομήτης
χαραγμένος με ερωτόλογα.
Έτσι που σε άγγιξα
κι άνθισες
στο χάσιμο ενός χαδιού
από κυκλάμινα.
Έτσι θα σ’ αγαπώ
βιολί ξεστρατισμένο από ορχήστρα συμφωνική
όνειρο κοιμισμένου βιβλικού θεού
άμαξα που χρέωσε τα άλογα
με ελευθερία.

Ανέστης Μελιδώνης - "Κυματισμοί"

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΕΡΑ

Takis Tsantilas 07 Ιανουαρίου στις 2:08 μ.μ. Απάντηση

Ανέρωτο κρασί να κοινωνούν, τα όνειρα γυρεύουν
σε μια γωνιά μοναχική σαν άγρυπνοι ξενύχτες
Στις πίστες φεγγαριού Μαγιού, τη νύχτα τους ξοδεύουν
Και λίγο πριν τη χαραυγή, το σκάνε σαν αλήτες

Στα χρώματα κρύου δειλινού ,τα βλέπω να χορεύουν
Σε ήχο ρέκβιεμ μαγικό φερμένο απ τους αιώνες
Χαϊδεύοντας την άρπα σου τα μάτια ταξιδεύουν
Στα θέλω σου που μείνανε αγνού παιδιού εικόνες

Όμως εσύ, είσαι εκεί , θεϊκό ανείπωτο ρήμα
Μοιάζει η άγια σου μορφή λευκού αγγέλου ντύμα
Με μελωδία μυστική ψηλά με αρμενίζεις
Στη στοργική σου αγκαλιά γλυκά με νανουρίζεις

Βάλσαμο είσαι στην ψυχή ,του ήλιου μου αχτίδα
Άκτιστο φως σαν διαπερνάς της μοναξιάς τα γκρίζα
Μια μυρωδιά μεθυστική η αύρα του κορμιού σου
Με κρύβεις μες στα βάθη σου, στ’ απέραντα του νου σου


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΕΡΑ

Μαρία Πισιώτη

Gianna Tsantila 08 Ιανουαρίου στις 6:05 μ.μ. Απάντηση

Μύρισε Άνοιξη, μα εσύ την πυρπολείς
με τη σιωπή σου.
Κρύβεις τα τιμαλφή και υποχωρείς
στην Κενταύρια ζώνη
να δέσεις τ’ όνειρο με την ονείρωξη,
το στίχο με τον τοίχο
συναίσθημα άλογο με το παράλογο της λογικής,
- συνδυασμός καθόλα σουρεαλιστικός –
Μεγαλοπρεπής ή ρακένδυτος
μετράς στον καθρέφτη ανάσες που ξέχασες
ή μήπως… φοβήθηκες να πάρεις;
Μύρισε Άνοιξη, κι εσύ εμμένεις
στον ψίθυρο «δεν υπάρχεις, δεν υπάρχω, δεν υπάρχουμε».
Ίσως να μην υπήρξαμε ποτέ… ίσως…
ταλαντεύσεις χορδών νάμαστε.
Η ηδονή συγγενεύει με την οδύνη
ο τοίχος με τον στίχο
τ’ όνειρο με την ονείρωξη
το άλογο με το παράλογο
Κι εσύ, μωρό μου, πόσο μοιάζεις του Χειμώνα!

Ταλαντεύσεις* - Της Μαρία Πισιώτη
από την ποιητική συλλογή "Ηδύλη-ακά τποία;"
εκδόσεις "Πανεπιστημίου Μακεδονίας"

ΕΛΕΝΗΣ “NOCTURNA”

Takis Tsantilas 09 Ιανουαρίου στις 10:20 π.μ. Απάντηση

Δεν με είδες
Τρύπωσα στα κλεφτά στην αγκαλιά σου
Σιγόβραζε το ηφαίστειο στο στήθος σου
Ετοίμαζε σεισμούς σπαραχτικούς

Δεν με είδες
Η φλέβα στο λαιμό σου
έστελνε σήματα Μορς
Παυλίτσες και τελείες
τελείες και παυλίτσες...
"Συνέχισε, καρδιά μου να χτυπάς"

Δεν με είδες...
Χάιδεψα τη δεξιά άκρη των χειλιών σου
Σε ερωτεύτηκε παράφορα η αφή μου
Ακούμπησα στην αριστερή,
δώρο ένα φιλί

Δεν με είδες
Ζήλεψα τις σφαλιστές κουρτίνες
των ματιών σου
Αγγίζουν τους τοξότες του βλέμματός σου
Θεέ μου, πεθύμησα τα βέλη τους

Δεν με είδες
Μα σαν ξυπνήσεις το πρωί,
το πρώτο σου τσιγάρο
θα με μαρτυρήσει
Κρύφτηκα μέσα στον καπνό του

Εισπνοή
και είμαι μέσα σου

Εκπνοή
μην επιμένεις, δε θα βγω.


“ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟ” – ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ “NOCTURNA”

Μαρία Νικολάου

Eleni Gounari 10 Ιανουαρίου στις 7:55 μ.μ. Απάντηση

Σε αέναους διαδρόμους του νου τριγυρνώ
σε κάστρα λουσμένα με φως γαλάζιο
πινελιές μεγάλων ζωγράφων
που βουτούν τις ψυχές τους
στο βάθος τ' ουρανού
και σε καρδιά παπαρούνας.

Κλείνω τα μάτια συνεχίζοντας το ταξίδι μου
στους δικούς σου διαδρόμους
Στο καφέ των ματιών σου που κορνίζα γίνονται
στης μνήμης τους χάρτινους τοίχους.

Λόγια πνιγμένα σε λευκό κρασί
μεθυσμένα κύτταρα,
κορμί τυλιγμένο στα δικά σου χέρια.

Θα σε ακολουθήσω
Τα βήματά σου θα κάνω δρόμο μου
τα δάκρυά σου θα στάξω
και θα πιω γουλιά γουλιά
στον πικρό μου καφέ.

Θέλησε ο ήλιος να βάλει τέλος στη ζωή του
έπεσε πίσω απ τις κορυφές των βουνών
και ο ουρανός γέμισε αίμα κόκκινο.
Τώρα θα ζούμε στης νύχτας
τη μεταξωτή αγκαλιά
στου φόβου το ουρλιαχτό.

Σε αέναους διαδρόμους του νου τριγυρνώ
σε κάστρα που γκρέμισες με λέξεις σπαθιά
σε χιόνι που έλιωσε και άφησε παγωμένη την ψυχή.

Τριγυρνώ ψάχνοντας τον ήλιο
που κοκκίνησε τον ουρανό
να αφήσω ένα λευκό λουλούδι
στο δικό του θάνατο


"ΣΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ" - ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ)

Κατερίνα Αγαπητού

Takis Tsantilas 11 Ιανουαρίου στις 8:49 π.μ. Απάντηση

Λιποτακτώ από το σήμερα ξανά
σ’ ένα κατάδικο και άδειο χτες γυρίζω
ανάμεσα σε τίποτα και πουθενά
υπάρχω , βρίσκομαι , τελειώνω και αρχίζω

Μες του πουθενά τη μέση
έπιασα μελάνι και φτερό
με τα λόγια ένα καντήλι
να ανάψω για τα χείλη
που να χάσω ήταν τυχερό.

Ακροβατώ στων καημών τις παρυφές
και αγναντεύω ότι πάντα αγαπούσα
όνειρα , μυστικά , λαχτάρες μου κρυφές
μα η παρουσία σου μία ζωή απούσα

Μες του πουθενά τη μέση
έπιασα μελάνι και φτερό
στους καημούς κεριά ν’ ανάψω
μες τα λόγια να τους κάψω
και να ξεγελάσω τον καιρό.


"ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ" - ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥ

Τάσος Λειβαδίτης

Eleni Gounari 12 Ιανουαρίου στις 1:17 μ.μ. Απάντηση

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Τάσος Λειβαδίτης - "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας"

Τάκης Τσαντήλας

Takis Tsantilas 13 Ιανουαρίου στις 12:37 μ.μ. Απάντηση

Θα μου επιτρέψετε απόψε θαρρώ
ωραία Κυρία μου να γίνω απόψε
ανάγωγος στίχος στο σώμα σας

Μα ναι!! σ’ Εσάς μιλάω ωραία κυρία μου
με τα έναστρα μάτια
με τ’ αλάβαστρο πρόσωπο
με το δαντελένιο χαμόγελο
με τα κελαρυστά σας μαλλιά

Θα μου επιτρέψετε λέω
να είμαι ο συνοδός σας απόψε
για μια βόλτα στ’ απρόσμενο
για μια βόλτα στο μέλλον

Εκεί Οικεία μου Άγνωστη
που εύηχοι ήχοι χαράσσουν τον άνεμο
έτσι που αυτός εξεγείρεται
και φυσά ποθητά στο κορμί σας

Παρεκτράπηκα, το γνωρίζω καλή μου
μα είναι αδύνατο να μη σας το πω,
συγχωρέστε μου λέω το θάρρος μου,
μα θέλω να σας πιάσω το χέρι
αλαφρά όσο πιο αλαφρά γίνεται
για να νιώσετε ίσως πως επωάζεται ένα ποίημα
πως ηχεί ένα χαρμόσυνο πάθος
πως δονούνται τα σήμαντρα
στους ναούς των ερώτων
για τον ερχομό του φωτός
για τον θηλασμό της χαράς
για τον αγιασμό της φωτιάς
για ένα φιλί που φυλάσσετε αιώνες στα πέλαγα
και προβάλλει σαν άστρο τις νύχτες
μονάχα για σας

Θέλω να τώρα δα, είμαι και τόσο επίμονος,
να πιω μαζί σας λίγο κρασί,
να μεθύσω μαζί σας
ω! μα τι λέω, να χορέψω μαζί σας
με φόντο το κύμα του άχραντου πόθου
που κατακλύζει μυστικές αμμουδιές
και αμέρωτα σώματα

θέλω απόψε – δίχως καμιά συστολή –
ν’ ασπαστώ την σεπτή αγιοσύνη σας
να γευτώ τη βαθιά ηδονή σας

Η Διαθήκη

Panos Niavis 13 Ιανουαρίου στις 1:30 μ.μ. Απάντηση
Πραγματικοί και εικονικοί φίλοι /ες καλή χρονιά. Μετά από απουσία 3 περίπου εβδομάδων επανέρχομαι σήμερα με ένα γνωστό ποίημα του του Μιχάλη Κατσαρού.
Ο λόγος είναι για να σας στείλω τη ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ ή γνωστό και ως " αντισταθείτε " είναι ο ακόλουθος :

Αυτές τις μέρες γίνεται μια περίεργη επίθεση στην καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα από διαφόρους ακροδεξιούς κύκλους και το δίκτυο 21 . Εγώ δεν είμαι ειδικός αλλά η λεπτομερής παράθεση στην κυριακάτικη ελευθεροτυπία 10/01/10 από τον Ιό για το τι πραγματικά γράφει στα βιβλία της η Θ. Δραγώνα και τι της καταμαρτυρούν οι κατήγοροι της αγγίζει τις πλέον Γκεμπελικές μεθόδους διαστρέβλωσης και στη συνέχεια την χρήση τους από βουλευτές και επωνύμους δίνοντας μια νέα εγκυρότητα δια της αναπαραγωγής .

Εγώ καθιστώ ξεκάθαρο ότι δεν έχω διαβάσει τα επίμαχα βιβλία της Θ. Δραγώνα ώστε να είμαι σε θέση να εκθέσω θετική ή αρνητική άποψη. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι την αντίστασή μας στις έτοιμες ή " μεταλλαγμένες " πνευματικές τροφές που σερβίρονται χωρίς τη βάσανο της έρευνας και της διασταύρωσης .

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.



Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές

στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός

Από φεις μπουκ

Milioni Gianna 13 Ιανουαρίου στις 5:07 μ.μ. Απάντηση

Με πονάει το ποίημα,αδελφέ μου.Με πονάει....Κι έξω να βρέχει λύπηση σαν άστρα σε αχυρώνες.Στα κενά λόγια που έξαφνα τα ερήμωσε ο Θεός.
MILAN RUFUS-ποίηση

1.Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΠΟΝΟΣ - UGO RICCARELLI
2.Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΝΟΣ - ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ
3.ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΙ ΑΣ ΠΟΝΑΕΙ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΣΑΛΑΡΗΣ
4.Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ- CARLO EMILIO GADDA
5.ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ - MARCUS TULIUS CICERO
6.ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΒΓΕΙ ΣΕ ΚΑΛΟ - RETER CAMERON
7.ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΠΟΝΟΣ - ANDREW MILLER