Μαρία Νικολάου

Eleni Gounari 10 Ιανουαρίου στις 7:55 μ.μ. Απάντηση

Σε αέναους διαδρόμους του νου τριγυρνώ
σε κάστρα λουσμένα με φως γαλάζιο
πινελιές μεγάλων ζωγράφων
που βουτούν τις ψυχές τους
στο βάθος τ' ουρανού
και σε καρδιά παπαρούνας.

Κλείνω τα μάτια συνεχίζοντας το ταξίδι μου
στους δικούς σου διαδρόμους
Στο καφέ των ματιών σου που κορνίζα γίνονται
στης μνήμης τους χάρτινους τοίχους.

Λόγια πνιγμένα σε λευκό κρασί
μεθυσμένα κύτταρα,
κορμί τυλιγμένο στα δικά σου χέρια.

Θα σε ακολουθήσω
Τα βήματά σου θα κάνω δρόμο μου
τα δάκρυά σου θα στάξω
και θα πιω γουλιά γουλιά
στον πικρό μου καφέ.

Θέλησε ο ήλιος να βάλει τέλος στη ζωή του
έπεσε πίσω απ τις κορυφές των βουνών
και ο ουρανός γέμισε αίμα κόκκινο.
Τώρα θα ζούμε στης νύχτας
τη μεταξωτή αγκαλιά
στου φόβου το ουρλιαχτό.

Σε αέναους διαδρόμους του νου τριγυρνώ
σε κάστρα που γκρέμισες με λέξεις σπαθιά
σε χιόνι που έλιωσε και άφησε παγωμένη την ψυχή.

Τριγυρνώ ψάχνοντας τον ήλιο
που κοκκίνησε τον ουρανό
να αφήσω ένα λευκό λουλούδι
στο δικό του θάνατο


"ΣΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ" - ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ)