Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Από φεις μπουκ

Sunday, February 17, 2008

Με τον τρόπο του δημοτικού *


Οσμίζομαι τη θάλασσα
και ανασαίνω τύχη
μικρά κοχύλια στο γυαλό
μου τραγουδάνε λήθη
γοργόνες καλοτάξιδες
με παίρνουν απ' το χέρι
κι εγώ ξεχνάω την πληγή
ξεχνώ και το μαχαίρι.

Αφανίζεται ο θάνατος
τα μακρινά ζυγώνουν
αγάπη είν' η πραμάτεια της:
αυτά που μας ενώνουν.

Να αναπνέεις πεθυμιά
και να κοιμάσαι ήλιο
λαμπρή σταγόνα ως ποταμός
να λούζει τα όνειρά σου
πάντα σε αρχή μονοπατιού
φρέσκα τα βήματά σου.
Κι αν το φεγγάρι δεν φανεί
στα πράσινα κρυμμένο
φίλα ένα-ένα τα κλαδιά
εγώ θα περιμένω.

Δεν θέλω άλλα ποιήματα
ματάκια μου
πολύ νοστάλγησα
τα μελωμένα
εκείνα που δεν λιώνουνε
το νου μου, αλλά εμένα
κι ας έρχεται κάθε πρωί
ο ήλιος να χαζέψει
σαν ηδονοβλεψίας
τα κομματάκια μου.

Φωτιά να πάρει το μυαλό
και κάρβουνο οι λέξεις
να σε ποτίζω ουρανό
και να μη λες να φέξεις.

1 σχόλιο:

Eulie Aeglie είπε...

Αυτό το ποίημα έχει γραφεί από τη Νανά Τσόγκα

Συνεργάτες